Niebo było zupełnie
czarne. Nie sposób było dojrzeć na nim choć jednej gwiazdy,
księżyc schował się za gęstymi chmurami. Ale kamienna ścieżka
została już oświetlona – pochodnie rzucały nierzeczywiste,
migotliwe cienie na otaczające ją skały. Wielkie kamienie
przybierały wprost nieprawdopodobne kształty, można było spędzić
wiele czasu, oglądając je ze wszystkich stron. A z każdej były
inne – tu rozpadlina, tam jama wydrążona przez spływającą
latami deszczówkę... Łatwo można się było tutaj zgubić –
ścieżka wiele razy się rozwidlała, ginęła w rozpadlinach,
kończyła w małych jamach wypełnionych ruchomymi piaskami... Ale
teraz, świetnie widoczna w świetle pochodni, była niemożliwa do
pomylenia.
Wyverny zbierały się
powoli. Niektóre szły trójkami lub czwórkami, inne pojedynczo,
kryjąc się w cieniu. Po tym właśnie najprościej było rozpoznać
Łowców. Po tym, i jeszcze wtedy, gdy obrzucali strażników
morderczym wzrokiem, słysząc nakaz oddania broni. Reszta posłusznie
składała miecze na wielkiej stercie, zostawiając tylko sztylet.
Cóż, taki istniał nakaz, praktycznie od zawsze – nie rozstawać
się ze sztyletem. Ponoć niektórzy, ci bardziej oddani sprawie,
spali z nim pod poduszką... Każdy, bez względu na to, czy z
protestami, czy po bójce ze strażnikiem, czy może posłusznie,
wchodził w końcu przez wąską szczelinę do wnętrza skały.
Kobiety nie miały z tym problemów, lecz mężczyźni, ci bardziej
rośli, w wielu przypadkach musieli przeciskać się bokiem. Pod ich
butami chlupała woda. Korytarze, podtopione podczas ulewnych
deszczy, nie były z pewnością tak piękne i przyciągające oko,
jak zwykle – straciły sporo na swojej atrakcyjności. Dusząca
wilgoć skraplała się na szorstkich ścianach, osiadała na
włosach, przesiąkała przez ubranie, stwarzając wrażenie
przenikającego do szpiku kości zimna. Niektórzy szczękali zębami,
inni nakładali na siebie zaklęcia ochronne, reszta po prostu parła
dalej, mając nadzieję na to, że głębiej jest cieplej.
Nic z tego.
Ciepło było tutaj.
Sala tronowa
praktycznie nic się nie zmieniła. Nadal była ciemną jaskinią,
rozświetloną przez dwie pochodnie, umocowane przy metalowych
wrotach. Lecz jeśli się przyjrzeć... każdy stalaktyt, każdy
kawałek skały, wszystko – lśniło, niczym obsypane brokatem.
Wrażenia dopełniała szadź, oblepiająca stalagmity malutkimi
soplami. Te niższe; wyższe najwyraźniej trafiały na falę nieco
cieplejszego powietrza. Tuż przy ziemi, na wysokości kostek wiła
się idealnie biała jak mleko, gęsta niczym zupa mgła,
uniemożliwiająca dojrzenie podłoża. Gdy się przez nią szło,
wirowała delikatnie, rozpraszała się na moment, by po chwili znowu
zgęstnieć. Piękna rzecz, lecz cholernie niebezpieczna. Przez nią
nie widać było, co kryje się na drodze, a pełna była wzniesień,
uskoków i małych kamieni, o które można było się potknąć.
Harris zorientował się już, że stosunkowo łatwo można było
stracić tu przednie zęby...
Siedział w milczeniu
na niewygodnym tronie Ryjisjaveeika, obserwował migotanie
wszystkiego dookoła. Z jego ust unosiły się obłoczki pary,
zamieniające w powietrzu w ostre igiełki lodu. Usta miał pokryte
szronem, ręce, zaciśnięte na podłokietnikach tronu, sine i
odrętwiałe. Lecz nie chciał się stąd wynosić. Komuś, kto jest
nieśmiertelny, nie grozi zamarznięcie. Oddychał powoli, jakby w
skupieniu smakując każdy haust lodowatego powietrza. Powieki
zlepiały się z zimna.
Westchnął. Z szerokim
uśmiechem oparł głowę na niemal ciepłym kamieniu. Mógłby tak
trwać przez wieczność. Bez jedzenia, bez picia, bez zawracania
głowy błahymi sprawami...
Stojący za nim
obserwator nie śmiał się poruszyć. W tej sali każdy krok, każdy
ruch niósł się nieznośnie głośnym echem, odbijając od każdego
kamyczka, każdego załamania na ścianie groty. Nie przełykał
śliny, oddychał płytko, przez usta. Oprócz siedzącego tyłem
Harrisa nie było tu nikogo, więc nie bał się, że zdradzi go para
z ust. Palce, zaciśnięte na mieczu, nieprzyjemnie lepiły się do
owiniętej skórą rękojeści. Stal zmatowiała.
Ile tutaj jest
stopni? Na pewno nie więcej, niż –15...
Metalowe wrota
otworzyły się z potwornym zgrzytem zamarzniętych zawiasów. Harris
aż podskoczył, obserwator płynnie schował się za pięknie
skrzącym w świetle migotliwego ognia stalagnatem. Wstrzymał
oddech, ze złością zacisnął zęby, starając się ignorować
kosmyk jasnych włosów, łaskoczący nie do wytrzymania w czoło.
Często zdarzało mu się przeklinać wrażliwy słuch wyvernów,
zwykle w towarzystwie ludzi, którzy zachowywali się koszmarnie
głośno, ale również gdy przyszło mu bezszelestnie podkraść się
do pobratymca. To było niemożliwe. Najbliżej dało się podejść
wyverna na dziewięć metrów, co testował wieki temu. W ich
promieniu tacy jak on słyszą wszystko – od bicia serca wroga,
poprzez skrobanie w ziemi dżdżownicy, skończywszy na trzepocie
skrzydeł motyla.
– Panie. –
Posłaniec, ciemnowłosy wyvern dość mikrej postury, nowicjusz
pewnie, padł na kolana, prawie ginąc w gęstej mgle. Harris widział
tylko jego głowę i ramiona. – Panie, wszyscy już czekają.
Harris w ostatnim
momencie powstrzymał się od posłania go do diabła.
– Zaraz przyjdę –
odparł powoli, odganiając nowicjusza machnięciem ręki.
Trzasnęły drzwi.
Obserwator pokręcił głową, rozprostowując zdrętwiały kark.
Koniec przyczajania się. Uniósł miecz, pewnym krokiem wyszedł na
środek.
– Harrisie.
Harris wstał powoli,
odwrócił się w stronę głosu, dłonią szukając rękojeści
sztyletu. Zamarł, widząc znajomą twarz, ukrytą w czarnym,
najeżonym kolcami hełmie. Opuścił rękę, wyprostował się.
– Niemożliwe –
jęknął, wycofując się.
– Stań, albo
pożegnasz się z głową – ostrzegł gość, robiąc krok naprzód.
Wyciągnął rękę z mieczem, przycisnął czubek ostrza do grdyki
rozmówcy, zmuszając go tym samym do uniesienia głowy.
– Nic się nie
zmieniłeś, Ryjiv – prychnął, odsuwając ostrze dłonią.
– Czyżby? Bo ja
uważam, że się zmieniłem. I to bardzo. Wyprzystojniałem przede
wszystkim – zaśmiał się.
– Czy moglibyśmy
odłożyć tę rozmowę o niczym na później? Tak się złożyło,
że czekają na mnie poddani.
Upadły władca
wybuchnął nagłym śmiechem.
– Poddani? Chyba nie
twoi.
Zaatakował
błyskawicznie. Podskoczył, z półobrotu w powietrzu przyładował
Harrisowi podkutym butem w szczękę – uwielbiał bawić się
szybkością, tym, gdy czasem zdawało się, że grawitacja nie miała
na niego żadnego wpływu.
Wyvern zatoczył się
do tyłu, spojrzał z nienawiścią na swojego rzekomo martwego
poprzednika. W jego ręce wreszcie błysnęło ostrze sztyletu.
– Wolałbym, abyś
odszedł w pokoju, bracie – syknął, groźnie szczerząc ostre
kły, niczym szykujący się do skoku drapieżnik. Jak lew zapędzony
w róg.
– Przykro mi, że nie
mogę spełnić twojego życzenia.
Ryjisjaveeik znowu się
poderwał, lecz tym razem w trakcie lotu... zniknął. Rozpłynął
się dosłownie w powietrzu, została po nim jedynie chmura małych
odłamków lodu, odkruszonych z ubrania podczas walki. Harris upadł
na plecy, czując mocne uderzenie w bark. Następne zaskoczyło go w
żołądek. Zawył. Potworna świadomość spłynęła na niego z
porażającą mocą. Przez chwilę miał wrażenie, że zrobiło się
jeszcze zimnej. Hełm Hadesa. Magiczny artefakt, mający
zagwarantować niewidzialność i odporność na rany. To na jego
poszukiwania ruszył Ryjisjaveeik, uprzednio jeszcze zabijając
jednego z członków rady, by zyskać wolność pewnie. Misja, z góry
skazana na niepowodzenie, udała się. I to jeszcze jak!
Zimne ostrze na karku
ucięło mu oddech.
Szkarłatna krew
prysnęła na pięknie mieniące się stalaktyty.
Płomień jednej z
pochodni cicho zasyczał.
***
Szedł
pewnym krokiem przez wysoki, wąski korytarz, rozchlapując wodę.
Oby nie było już za późno...
Napięcie, zgromadzone przez cały dzień, dusiło go dziwnym
skurczem w przełyku, zaciśnięta na rękojeści miecza dłoń
niepewnie drżała, mokre włosy paskudnie lepiły się do czoła.
Słyszał głosy, sala była niedaleko. Cicho syknął, widząc, że
tunel się rozgałęzia. Nigdy nie był w tym miejscu, nie licząc
krótkiej wizyty w sali tronowej, jeszcze przed wyprawą.
Zamknął oczy, skupił
się na słuchu. Echo myliło, nie sposób było rozpoznać, skąd
dochodzą dźwięki, słyszał je nawet za sobą. Zwrócił się o
pomoc do instynktu Fenrira. Również on zawiódł, chociaż tak
bezbłędnie działał do tej pory. Pomógł przecież odnaleźć
sekretne przejście dla Ryjisjaveeika, który nie mógł pokazać się
razem z nim przy głównych wrotach, jeszcze wcześniej wyprowadził
ich z podziemi Świętych Gór. Ale teraz, akurat w takim momencie,
zawodził.
Westchnął, otarł
dłonią z czoła zamarzający pot. Wybrał lewy korytarz. Nie
pomylił się – po kilku minutach natrafił na salę. Wmieszał się
w tłum, naciągając kaptur czarnego płaszcza. Nikt się nie dziwił
na widok jego rynsztunku, wielu Łowców przyniosło ze sobą miecze
i kusze, żaden nie rozstawał się z bronią po dobroci.
Stanął przy wyjściu,
tak, by widzieć środek sali, gdzie umieszczono mównicę. Oparł
się plecami o skałę. Teraz pozostawało tylko czekać.
Okazało się, że
wcale nie musiał stać w nieskończoność. Wrota u dołu sali
niespiesznie się otworzyły, na arenę powoli wyszedł władca. W
czarnej zbroi i najeżonym kolcami hełmie o greckim kroju
Ryjisjaveeik wyglądał na niezniszczalnego. I taki pewnie się czuł.
Szedł, dumnie unosząc głowę, patrząc po zaskoczonych twarzach
zebranych. W prawej dłoni trzymał za włosy głowę Harrisa, w
lewej ociekający krwią miecz – swój niezawodny półtorak o
lekko ząbkowanym, wyszczerbionym w paru miejscach ostrzu. Krew
cichymi kapnięciami opadała na podłogę, znacząc za nim
makabryczną ścieżkę, parowała w zetknięciu z kamieniem. Krople
zamarzały prawie natychmiast.
Prawowity władca
uniósł makabryczne trofeum, by wszyscy mogli przyjrzeć mu się z
bliska, następnie cisnął je w tłum. Kilku skoczyło do wyjścia,
Mark zagrodził im drogę, wyciągając wielki krzyżacki miecz. Nikt
nie ośmielił się walczyć z niezniszczalnym obiektem przepowiedni
o Pożeraczu Światów, plotki o jego sile fizycznej i magicznej
dotarły tu już jakiś czas wcześniej. Co dziwiło – mężczyzna
był raczej szczupły, chociaż po jakimś czasie władania mieczem
nabrał już szerokości w ramionach. Młody uśmiechnął się,
widząc respekt i podziw na twarzach tych ludzi.
O ile wyverna w ogóle
można nazwać człowiekiem.
Łamało sobie nad tym
głowę wielu uczonych, nawet spośród miłujących wiedzę
Gorgonów, lecz żaden nie był w pełni zgodny co do teorii
drugiego, więc jedynym skutkiem był bałagan jeszcze większy, niż
na początku. Wyverny w końcu w równym stopniu były ludźmi, jak i
gadami. A może po prostu czymś lepszym od człowieka, wyższym
szczeblem ewolucji?
– Chcieliście
zobaczyć się ze swoim władcą. A więc patrzcie. – Norweg
rozłożył szeroko ramiona.
Rozległo się kilka
nieśmiałych wiwatów, po chwili ryczała już cała sala. Kilku
zaniosło się płaczem wzruszenia. Miesiąc władzy Harrisa musiał
dać się wszystkim we znaki.
Ryjisjaveeik patrzył z
dumą na tych ludzi, oddanych mu pomimo wszystkich przeciwności.
Pomimo zabójstwa, zdrady, ucieczki i długiej nieobecności.
– Jesteśmy
wyvernami. Władza leży w naszej naturze. I żaden z nas, choćby
nie wiem co, nie uznaje zwrotu „poddawać się”.
Mark odwrócił się
gwałtownie, ujrzał uśmiechniętego Odyna. Pokiwał głową, cudem
powstrzymując się od śmiechu. Na każdym ramieniu Przedwiecznego
siedział kruk.
W słowniku wyverniego
nie ma czegoś takiego, jak „poddaństwo”. Każdy wyvern jest
sobie władcą, tacy jak Ryjisjaveeik nie istnieją po to, by wydawać
im rozkazy, lecz żeby zadbać o to, by nie doszło do wojen
domowych.
Żaden wyvern nie
potrafi w całości się komuś oddać. Zawsze w głębi duszy będzie
knuł intrygi, jak zająć miejsce dowodzącego.
Taka już ich natura.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz