Prolog

Noc.

Gryząca ciemność między powykręcanymi groteskowo drzewami. Mrok napierający ze wszystkich stron – kłębiący się jak mgła, zachowujący jak żywa istota, liżący parzącymi mackami odsłonięte fragmenty skóry, pozostawiając na nich pasma gęsiej skórki.

Chłód.

Niesione wraz z gwiżdżącym w nagich gałęziach drzew wiatrem lodowate zimno, od którego drętwiała skóra i trzęsły się dłonie.

Pragnienie...

… ale inne, niż to, którego doświadczał nieraz w swoim w gruncie rzeczy długim życiu. O ile nie przedwiecznym, do czego wciąż nie mógł przywyknąć.

Pragnienie było duszące. Zdawało się siedzieć gdzieś głęboko w piersi, próbując uporczywie wydostać się na zewnątrz. Jak żywa istota wyrywało się, sprawiając niemal fizyczny ból, drapało od środka, skomlało i prosiło, by zwrócił na nie uwagę...

To było pragnienie zabijania.

Chciał widzieć, jak palą się miasta. Jak ludzie uciekają w panice, jak wykrwawiają się, leżąc bezwładnie na ulicach, jak szukają się, nawołując rozpaczliwie, jak próbują mu umknąć... Chciał śmiać się, patrząc, jak próbują zasłonić się przed ciosem opadającego miecza, jak żałośnie kulą się u jego stóp.

Chciał widzieć, jak świat pogrąża się w chaosie, jak stopniowo umiera... jak się kończy. Jak płonie!

Chciał zadawać śmierć. Chciał doprowadzić do upadku świata. Ale jednocześnie niczego nie pragnął tak mocno, by chęć ta wreszcie go opuściła.

Skóra była gorąca i parzyła, jakby ciało nękała silna gorączka. Nawet lodowaty wiatr nie przynosił ulgi, choć niósł ze sobą zapach trzaskającego, arktycznego wręcz chłodu.

Mokre od wieczornej mgły włosy lepiły się do zroszonego potem czoła, a oczy w kolorze pochmurnego nieba zdawały się płonąć. W nich można było ujrzeć wszystko – przedwieczną mądrość, potęgę, grozę... ból całego świata.

Oto on: w koronie z wyvernich rogów i krwawych kolców, a imię jego Antykreator.