Rozdział 10

Katherine

– Unieś miecz wyżej. I nie śpij, cholera jasna! Stań prosto. Co to za zasłona, bo ja jej nie znam?! – krzyczał Jaromir, stojąc nad Kati.

Dziewczynka, z całych sił zaciskając zęby, wykonywała posłusznie wszystkie rozkazy złośliwego ponad ludzkie pojęcie trenera, lecz – jak widać – jego nie sposób było zadowolić. Za każdym razem, gdy już poprawiła pozycję, wytykał jej kolejny błąd.

– Dobrze, to zrobimy teraz coś standardowego. Chodzimy sobie w pozycji, ja prowadzę i co jakiś czas wyprowadzam cięcia na twoją piątą, trzecią i czwartą. Pamiętasz te zasłony? – Nie czekając na odpowiedź, kontynuował: – Musisz stawiać te zasłony i odpowiadać, wymiana ciosów trwa, dopóki nie odskoczę i nie zacznę dalej chodzić. Jasne?

– Ehe...

– Odpowiada się pełnym zdaniem.

– Ale...

– Na ziemię, czterdzieści pompek, ale migiem!

– Tak jest, mistrzu Jaromirze...!

– A więc, jakieś pytania?

– Co, jeśli pan mnie trafi?

– Jak to co? Robisz pompki. W pełnym oporządzeniu.

Miała ochotę zawyć i schować głowę w pokrywający arenę piasek. Udało się jej jednak przemilczeć. Przystąpiła do ćwiczenia.

Cios Jaromira był szybki jak błyskawica – dostała w łokieć. Zawyła i wypuściła miecz ze zdrętwiałej ręki.

– Co to miało być?! – ryknął nauczyciel.

– Pan jest dla mnie za szybki! – zaprotestowała, masując obolałe miejsce. Już widziała formującą się pod nałokietnikiem czerwoną pręgę, zwiastującą ogromnego siniaka.

– To ty jesteś za wolna! Na ziemię!

– I za nic nie zrobię czterdziestu pompek, nawet jakbym nie miała hełmu i kolczugi...

Jaromir już miał odparować złośliwemu dzieciakowi, ale powstrzymał się w ostatnim momencie. Czasami zapominał, że Kati od kilku dni była pozbawiona siły i szybkości wyverna. Prawie poczuł się winny przez to, że od początku treningu atakuje zwykłe ludzkie dziecko z wyvernią siłą i szybkością i ma pretensje o opóźnione zasłony... Ale tylko prawie to poczuł.

– No to dziesięć pompek. I sześć przysiadów.

Przez chwilę pożałował, że dał dziewczynce broń do ręki – wyglądała, jakby chciała go zamordować.

***

Katherine ziewnęła rozdzierająco. Po morderczym treningu z Jaromirem bolało ją kompletnie wszystko. Czuła się wyczerpana zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Ignorowanie utyskiwań trenera pochłaniało mnóstwo energii.

– Skup się – warknął Ryjisjaveeik, pukając palcem w stronę otwartej księgi. Ze starego, pożółkłego papieru wzniosły się kłęby kurzu.

Dziewczynka niechętnie zerknęła na ręcznie wykonaną szczegółową rycinę. Przedstawiała ona długiego czarnego węża o kociej głowie i dwóch kocich łapach. Ziewnęła jeszcze raz.

– Tatzelwurm. Inaczej Stollenwurm. Potrafią poruszać się z niesamowitą szybkością, w świecie ludzi występują w Alpach Fryburskich, Lechtalskich, Bawarskich i Salzburskich. Nie atakują ludzi, ale lubią mocno przetrzebić stada wypasanych w tamtych okolicach owiec.

– Dobrze. Tylwyth Teg.

– Elfy walijskie. Nazwa oznacza „piękny ludek”. Można je spotkać przy jeziorach lub rzekach, we wnętrzach gór. Na kobiety mówi się Y Mamau. Lubią uprzykrzać ludziom życie kradnąc konie i bydło, podmieniając dzieci w kołyskach, gubiąc wędrowców w nocy lub we mgle, podstawiając nogi pijakom. Uwielbiają interesy, więc często pokazują się na targach. Pieniądze, którymi płacą, zmieniają się na następny dzień w suche liście. W rzeczywistości nie różnią się niczym od zwyczajnych elfów, zamieszkujących Drugi Świat.

– Jednorożec.

– Unicornus – biały, biały z czerwoną grzywą i ogonem lub zupełnie czarny mięsożerny koń z rogiem wyrastającym z czoła. Jest większy, szybszy i silniejszy od zwykłych koni. Mit, jakoby miałyby być płochliwe, jest fikcją, tak samo jak obiekcja, że podchodzą jedynie do dziewic. W Drugim Świecie używa się ich jako wierzchowców bojowych. W niektórych rejonach są też zwierzyną łowną – ich rogi wykrywają trucizny i pomagają zwalczać ich działanie, służą do produkcji wielu medykamentów i eliksirów. Karbunkuł, rubin formujący się z zakrzepłej krwi u podstawy rogu w czaszce jednorożca, jest antidotum na wszystkie dolegliwości, daje praktycznie rzecz biorąc nieśmiertelność. Wątroba utarta z żółtkami jaj leczy trąd, pas ze skóry chroni od zarazy, a buty od chorób stawów, kopyta mają mniej więcej te same właściwości, co rogi.

Ryjisjaveeik przewrócił kilka kartek i znów wskazał na rysunek.

– Goblin. Jeden z najzłośliwszych stworów – straszy hałasem, zsyła złe sny. W Normandii nadal straszy się dzieci słowami: „le goubelin vous emortera”. Więcej nie pamiętam.

– Smok.

– Smokon też?

– Nie. Smok. Rodzaje na przykład.

– Smoki europejskie i amerykańskie mają długie szyje i ogony, kolce na pyskach i grzbiecie, wielkie skrzydła, kocie oczy, ostre szpony, smukłą sylwetkę i cztery pięciopalczaste łapy. Wszystkie zieją ogniem i potrafią doskonale manipulować ludźmi. Są niezwykle inteligentne – większość mówi telepatycznie we wszystkich językach. Rosną przez całe życie. Potrafią żyć przez wiele tysięcy lat – istnieją jeszcze takie, które pamiętają pierwszą wojnę z wyvernami. Nie wszystkie tworzą wraz ze śmiercią smokona, ale zdecydowana większość się tego podejmuje, w końcu to lepsze rozwiązanie, niż zniknięcie i zapomnienie. Większość może kontrolować żywioły i przedmioty. Najpotężniejsze smoki podczas Wielkiej Wojny to: Mardram – władca; Rea – najstarszy i największy smok w historii; Riesel – sprawujący władzę nad wodą i lodem; Rhein – pan umarłych i Dieshol – jednooki, niepohamowany w gniewie. Każdemu z nich wybudowano w Drugim Świecie świątynię, lecz dostać się do nich jest niemożliwością, tak potężne zaklęcia je chronią. Wbrew temu, co wszyscy myślą, smoki nie mają rozwidlonych języków.

– A smoki chińskie i wschodnie?

– Smoki Chin, Japonii i Korei różnią się liczbą palców – chińskie smoki cesarskie są pięciopalczaste, koreańskie czteropalczaste, a japońskie tylko trójpalczaste. Smoki wschodnie są długie, posiadają bujne kolorowe grzywy i rozwidlone rogi, większość nie ma skrzydeł i z reguły nie tworzą smokonów. Istnieje dziewięć ich rodzajów: Tianlong – smoki niebiańskie; Shenlong – smoki duchowe, rządzące deszczem i wiatrem; Fucanlong – smoki podziemne; Dilong – ziemskie; Yinglong – jedyny skrzydlaty rodzaj, służące cesarzom; Panlong – wodne; Quinlong – rogate i Huanglong – smoki mądrości, to one nauczyły ludzi pisać. Ponadto są jeszcze cztery smoki królewskie.

– Może być. Krasnolud, nazwy.

– Z greki – nanus, we Francji przekształcona w nain. W Hiszpanii nazywany duende. Przez Słowian nazywany domownikiem, domowojem lub domowym. U germanów, jeśli zamieszkuje góry, zwany Zwergiem, stąd poprzez duergar, duerg powstało angielskie dwarf. Jeśli siedział w lesie, używa się nazwy Schrettel albo Schratt – stąd czeski skret.

– Pomocnicy Leszych.

– Auk – duch echa, Puszczewik – żyjący w głębi lasu, Mochowik, Ługowoj, Polewoj, Cwietycz, Grybicz, Pczelicz i Jagodnicz – jąkała się na obco brzmiących nazwach.

– Lindwurm.

– Dwunogi smok bez skrzydeł. Człon wurm oznacza w gockim węża lub smoka, tak samo jak nordycki Orm.

– Różnica między łuskami smoków a wyvernów.

– Smocze łuski są zaokrąglone, przy krawędziach błyszczące, a w środku matowe, przybierające wszelkie możliwe kolory, nawet pręgowane. Wyvernie są ostro zakończone, dłuższe, trochę przypominające pióra, matowe i tylko w pięciu kolorach: czarnym, brązowym, zielonym, złotym i białym – co jest wielką rzadkością i występuje jedynie u chorych na albinizm. Ale istnieje.

– Wyjątki?

– Wyvern złoty, który łuski ma szorstkie w dotyku, lecz lśniące, jak obsypane pyłem, i wyvern brązowy, który ma na brzuchu łuski białe.

– Smocze i wyvernie oczy.

– Oczy smoka wyglądają jak kocie, z tą różnicą, że mogą mieć wszystkie kolory oprócz czerwieni. Wyvernie są czerwone, zbliżone do ludzkich, z wyraźnymi białkami i okrągłą źrenicą.

– Co smok symbolizuje w alchemii?

– Materia prima, pierwotna, nieprzetransmutowana energia lub metal.

– Dobrze. – Wyvern złożył bestiariusz – gigantyczne, mogące posłużyć wręcz jako broń tomiszcze – i wręczył je uczennicy.

– Ale jak to? – nie zrozumiała.

– Przeczytaj do poduszki. Jutro masz umieć na pamięć.

– Ale to ma kilka tysięcy stron!

– Dokładnie sześć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem. Ale jest dużo rysunków. Na dzisiaj jesteś wolna.

– Ale przecież...

Ryjisjaveeik obrócił się z dobrotliwym uśmiechem.

– Tak? Przecież co?

– Przecież niewiele informacji z tej książki jest prawdziwych, większość to tylko bajki...

– O, właśnie! – zakrzyknął uradowany wyvern. – W takim razie oddzielisz jeszcze istoty prawdziwe od mitycznych. Miłej nocy życzę.